Goezot in 't Hofke #18 Festival - Blues in 't Hofke Oud Turnhout (05-06-2022) report & photo credits: Rootsville info club: Goezot © Rootsville 2022

Bluesdag op "Goezot in 't Hofke" en vandaag maar hopen dat de weergoden ons goed gezind zijn. We hadden nog zo gezegd om een karton eieren richting Clarissenklooster in Turhnout te doen maar die weigerden resoluut nog voor mirakels in te staan. Het zou dus een dagje singing in the rain gaan worden. Resultaat de twee zij-tentjes en de kleine tent overbevolkt maar niet één iemand die dit aan zijn hart liet komen. Sommigen sprongen zelfs nog dartelend in de plassen om zo wat extra plezier op te wekken.

Aan de start een Italiaans two-man-band en al meteen was dit de verrassing van de dag op "Goezot". Zelfzeker begonnen dit Italiaans duo "Superdownhome" ontstond in 2016 en bestaat uit de heren Beppe Facchetti en Enrico Sauda. Hun grootste inspiratiebronnen zijn Scott H. Biram en Seasick Steve. Net zoals die laatste speelt Henry op zelfgebouwde instrumenten zoals de Cigar Box en Diddley Boo. Hun muziek is als een Italiaanse pizza, een lekkere basis met een reeks toppings zoals country-blues, rock 'n roll, folk, bluesrock en punk. Bij de resem albums die ze uitbrachten kregen ze de hulp van grote bluesnamen zoals Poppa Chubby en Charlie Musselwhite. Live brengen ze een onweerstaanbaar energieke show, die den hof op het vroege middaguur al meteen komt te ontwaken. De fotografen zagen zich verplicht hun toestellen van een jasje te voorzien :-(

Uit hun vorig jaar uitgebrachte album 'No Balls, No Blues Chips' brachten ze nummers als 'Can't Sweep Away' en '24 Days'. Maar meer nog ze schotelden ons blues voor recht uit hun Italiaanse hart en dat sloeg hier meteen aan. Hun 'Trouble' zorgde niet voor ophef maar voor een meer dan tevreden publiek, in die mate zelfs dat er reeds gesprekken werden gevoerd voor een terugkomst in 2023 onder hopelijk drogere omstandigheden. Het algemeen verdict was...TOP!

Normaliter zou nu hier 'Steven Troch' op het podium staan ware het niet dat hij, meer dan begrijpelijk, het afscheid van zijn vriend 'Tiny Legs Tim' wilde bijwonen. Ook bij Steven zal dit verlies een grote leegte bij hem achter laten. Op het moment dat de herdenking plaatsvond in "De Centrale" te Gent werd ook hier op het hofke passend afscheid genomen van deze Belgische bluesman pur sang. Door Peter en Marc van Goezot werd er op het podium een grote foto geplaatst van Tim, een foto die er de ganse dag zou blijven staan, gevolgd door een intens en gemeend applaus van de aanwezigen. Tim, het ga je goed x.

Een quote die we allen wel kennen is die van 'The Show Must Go On' en ook hier zou "Goezot in 't Hofke" verder moeten. In allerijl werd er een vervangingsband opgetrommeld en dan maar meteen hoog grijpen dachten die van "Goezot". Tijdens de change-overs zouden er vier mini concertjes worden verzorgd door de "Voodoo Twinz", zijnde Jan Jaspers en Gert Servaes, ditmaal featuring Big Dave en Renaud Lesire. Genne kattepis dus en meteen konden ze op het kleinere podium aanvangen met set 1 en hun versie van onder meer 'Ramblin' On My Mind' en zo werd het kleine podium hier een heuse 'juke joint à la Mississippi', toepasselijk tot Swampstage omgedoopt.

Ondanks dat de belletjes op de plassen bleven staan groeide het bezoekersaantal hier op het hofke zeker en gestaag. Next on the bill, niemand minder dan Alexis Evans. Alexis en zijn band komen uit Bordeaux en omstreken en brengen uitmuntende en uiterst frisse rhythm 'n blues, soul en funk. De band bestaat buiten Alexis Evans (zang en gitaar), Damien Daigneau (toetsen), Olivier Perez (bas), Eric Boréave (sax) en Maxime Lescure (trompet). Helaas had het onweer ook in Frankrijk lelijk huisgehouden en strandde de saxofonist zijn trip ergens tussen Parijs en Oud-Turnhout.

Een paar onder ons hadden vorig jaar het voorrecht om deze soulman aan het werk te zien op 'Bay-Car Blues' in het Franse Grande-Synthe. Toen waren we ook met z'n allen overtuigd van de frisse soul van deze uit Bordeaux afstammende muzikant. Vandaag geen rose pakjes maar wel aan zijn zijde twee bevallige soulstemmen als backing vocals. Wanneer Alexis zijn gitaar aanslaat verwacht je surf maar draait het uit op pittige soul. Het klinkt fris en funky en wordt door het publiek goed onthaald met songs als ‘Chocolate Seller’ of ‘Close To The Water’. 

Allemaal top en een fris geluid maar mede door de regenval mistten we wat meer warmte en ritme. Tegen het einde van de set, zoals meermaals het geval is, kwam het dan toch helemaal goed met nummers als ‘I’ve made A Deal’ en het mooie meeslepende 'Bit I Do'. Alexis Evans, eentje om in het oog te houden.

Back to the Swampstage voor de tweede interventie van de 'Voodoo Twinz' en hun metgezellen waar nu Big Dave een ietsje meer in de spotlights kwam te staan. Ook mooi en meeslepend hier was Big Dave's versie van Slim Harpo's 'Raining In My Heart' al begon in onze harten de regen een beetje te vervelen. Gelukkig bleef in het "Gevarenwinkel-DLB-Zilst en Hookrock Kamp" het drankverbruik op het normale peil, en dat is net als de regenbuien heel hoog. Met 'Pretty Thing' kwamen ook hier nu de beentjes los en kwam Jan Japsers nog even die Hound Dog Taylor's 'Sadie' op te hemelen.

Op "Gevarenwinkel 2014" kregen we destijds de "Steepwater Band" voor de kiezen en ook bij "Goezot" hebben ze deze Amerikaanse band uit Chicago terug naar België gehaald. Met in hun bagage hun nieuwste album 'Re-Turn Of The Wheel', een album dat ergens werd heruitgebracht door Corona en het in 2020 uitgebrachte "Turn On The Wheel. Opgericht in de "Windy City" in 1998 zijn de leden verspreidt over de ganse US met Jeff Massey (vocals en leadgitaar), Eric Saylors (leadgitaar en backing vocals), Joe Bisshop (bas en backing vocals) en Joe Winters (drums).

Na 'Please The Believer' kregen we dan ook daadwerkelijk 'Turn Of The Wheel' en zowaar begon de regen hier al heel wat te minderen. De kids aan de frontstage begonnen dan ook zonder aarzelen terug te headbangen en de Southern Rock van deze "Steepwater band" vulde het stilaan terug aan het vollopen hofke. Rockin' all the way dus met nummers als het toepasselijke 'Running From The Storm' maar van 'Abandon Ship' was hier helemaal geen sprake. Met 'Key To The Highway' werd duidelijk de apotheose ingeleid en kregen we dan ook nog 'Ain't Got Love' als bisser. Wij gaven dan onze onvoorwaardelijke liefde aan deze 'Steepwater Band'.

Zo belanden we terug in de 'Swampstage' waar tijdens de derde inbreng van de 'Voodoo Twinz' nu de spotlights eerder naar Renaud Lesire werden gericht. Batteur Gert Servaes maakt ook met deze sympathieke Waalse landgenoot deel uit van de boogie geïnspireerde "Well Well Well", en boogie dat kregen we met 'Shake It Baby' en uiteraard 'Goin' (Down South)', eentje dat we wel kennen van R.L. Burnside. Ondertussen was de hemel opgeklaard en was een volle hof klaar voor de Canadees-Texaanse blues diva "Sue Foley"

Sue Foley komt uit het Canadese Ottawa woont sinds haar 21ste in Austin, Texas. Daar in Austin is ze bevriend en treedt ze regelmatig op met Jimmie Vaughan en andere namen uit onze blues legacy. Ook haar echtgenoot, Hammond B3 speler Mike Flanigin is geen onbekende. Hem kennen we nog van The Red Devils maar hij fungeert ook regelmatig als bassist in Sue’s band. Gitaarblues met de wortels diep in Texas is haar specialiteit en daar is ze dan ook verdomd goed in. Deze “Ice Queen” weet met haar innemende show en wonderlijke Texas blues elk publiek in te palmen.

Voor wie deze Sue Foley nog onbekend is, die personen worden meteen overdonderd en er was er zelfs eentje die meteen aan trouwen dacht :-). Niet verwonderlijk want bij deze bevallige blues muzikante draait het om de blues en...het roze. Haar laatste album is volledig opgedragen aan haar gitaar "Pinky" en zo opent ze dan ook meteen met 'Pinky's Blues' uit het gelijknamige album uit 2021.

Met haar bewandelen we zowat alle paden van de blues wat haar daarom ook zo veelzijdig maakt en geliefd. Even gunt ze haar band ook wat rust voor een meer intiemer intermezzo samen met haar kenmerkende roze paisley Fender Telecaster, "Pinky" maar het niveau bij deze 'Sue Foley' blijft uitzonderlijk hoog. Meteen ook een daverend applaus en een nimmer uit te wissen herinnering. Tijd terug om de band op het podium te roepen en zo wordt de volle hof hier allemaal happy met Clarence Gatemouth Brown's 'Okie Dokie Stomp' en de nogmaals bewezen veelzijdigheid van deze Sue Foley. Uit haar eerste album krijgen we ook nog 'Queen Bee' en met de afsluitende rock 'n roll kunnen we het beverstigen, Sue Foley, she's evil in a good and bluesy way!

De legendarische Britse band die onder leiding van Alvin Lee 53 jaar geleden furore maakte op het al even legendarische Woodstock festival met nummers als I’m Going Home. In 2013 verliet Alvin Lee Ten Years After en momenteel bestaat de band uit de originele leden Chick Churchill (keyboards) en Ric Lee (drums), aangevuld met Colin Hodgkinson (bas) en de jonge frontman Marcus Bonfanti (zang en leadgitaar).

Uiteraard zijn er voor- en tegenstanders en is het in het verleden ook steeds weer bewezen dat een iconisch geworden frontman niet zo makkelijk te vervangen is. Marcus Bonfanti doet natuurlijk zijn uiterste best om Alvin Lee te verdringen maar de nummers uit die era zullen ons steeds bij blijven. Minder knap wordt het als ze ook nog eens beginnen te jammen en nummers als 'Hear Me Calling' een ietsje teveel worden uitgesponnen want het met momenten ook langdradig maakt. We moeten uiteraard ook rekening houden met de leeftijd van de andere leden van 'Ten Years After" en dus bedekken we het dan maar met de mantel der liefde.

Het kon uiteraard niet uitblijven en daar is dan toch het legendarische nummer 'Commin Home' met de toepasselijke bruggetjes naar Carl Perkins' 'Blue Suede Shoes' en nog wel enkele rock 'n roll dingskes om het plezant te maken en dat is dan ook waarom ze op het laatst zeggen van 'Ten Years After' rocks. Met de bisser 'Choo Choo Mama' zijn zowel diegene uit de Woodstock era als de younsters hier aanwezig waren daarodoor in hun nopjes en dit enkel en alleen door een paar nummers. Klaar om ons op te maken voor de afsluiter van deze 18de editie van "Goezot in 't Hofke".

Ik denk dat het nu zowat 12 jaar geleden moet zijn dat we hier in België kennis kwamen te maken met 'Mike Zito'. Toen op 1 mei op de helaas verdwenen 'Nacht Van De Blues" in Wuustwezel. Dat jaar kwamen we Mike Zito nog aan 'Swapping Music' te linken maar door het toenemende succes van deze uit Missouri afstammende gitarist kwam zijn Amerikaanse manager dat destijds een halt toe te roepen.

Mike Zito bleef sindsdien maar stijgen aan het blues firmament en en zijn anders wat op NOLA gelijkende blues werd ook alsmaar steviger. Hij werd ook zo een lid tijdens de periode van 2010 tot 2014 van de supergroep "Southern Brotherhood" samen met Cyril Neville en Devon Allman en won vijf maal de 'Blues Music Award'. Dus voor "Goezot in 't Hofke' een grote vis om in hun vijver te zwemmen. Zijn debuutalbum 'Pearl River' verscheen in 2008 bij 'Eclecto Groove Records' van de betreurde Randy Chortkoff (1950-2015).

Met zijn laatste album 'Ressurection' verscheen in 2021, een album dat werd uitgebracht onder de invloed van Corona. Ook heeft hij met zijn 'Bloodbrother' Albert Castiglia er een intense tour opzitten. Stevig en solide met nummers als 'In My Blood' en 'Running Man' weet Mike Zito ook hier de aanwezigen op "Goezot" te overtuigen van zijn kunnen. Maar ook 'Don't Bring Me Down' en '39 Days' worden hier best gesmaakt net als Freddie King zijn 'You've Got To Love Her With A Feeling' en dat is dan ook wat we hier doen.

Wij beginnen ons klaar te maken om moe en voldaan "Goezot in 't Hofke' te verlaten maar moeten eerst op zoek naar een verloren voorwerp ;-) alvorens huiswaarts te keren. Jazeker, het was weer fijn op 't Hofke te zijn...voor Mike Zito telt alleen 'I'll Make Love To You Anytime'!

Met dank aan Peter, Marc, Swa en de ganse crew!

Mark Knopfler zou zingen van...
That's the way you do it, money for nothing and the festivals for free...

is het nu dromen over Sue Foley of over Stella, God only knows...

Can I hear you?, I can hear you loud...